top of page
Writer's pictureSharmi Bernabela

2/6 Relaps dagboek, dag 1: Wat is nou normaal?



Eerlijk is eerlijk. Het is moeilijk te zeggen wanneer het precies begonnen is. Het is geniepig want het zijn klachten dat iedereen wel eens heeft.

Al maanden zie ik om een bron van licht, een stervormige halo. Zoals je ze wel eens ziet wanneer vocht op de ruiten slaat en je van binnen naar een lichtbron buiten kijkt. En in het donker zag ik de subtiele lichtinvallen niet. Storend, ja. Beperken deed het mij nog niet.

Langzaam, terwijl ik het af deed als bijzonder en soms een beetje vervelend, ging mijn zicht verder achteruit. Kijken werd steeds vermoeiender en zonder er erg in te hebben ging ik steeds vaker mijn rechter oog dichthouden. ‘Ja, het licht valt er net verkeerd in.’ Wat opzicht al raar is gezien het zelfde licht ook in mijn linker oog viel. De ochtend dat ik er niet meer omheen kon, was ik al een paar dagen thuis van werk omdat ik voelde dat mijn lichaam rust nodig had. Ik zat hoog in mijn vermoeidheid en er zat niet genoegt tijd in de dag om op kracht te komen. Dat en de pijn zorgde dat mijn concentratie minder werd en zo stapelde het zich op. En dan wordt het echt tijd om te rusten.

Maar die ochtend realiseerde ik me dat ik wazig zag door mijn rechter oog. Bij het open maken van de gordijnen wreef ik nog even door mijn ogen. Misschien is het slaap?

Het was pas toen ik die middag buiten van het zonnetje aan het genieten was, dat ik merkte dat ik de kleuren minder goed kon onderscheiden. Het was alsof ik keek door een glas water, waar kort daarvoor nog melk uit is gedronken. Het was subtiel maar drastisch genoeg om mijn constant bezig te houden. Erg vervelend en vermoeiend, dus was het tijd om naar huis te gaan. Bij het contact met poli neurologie kreeg ik te horen dat er niets aan te doen is, het normaal was en dat ze me over enkele weken zien voor mijn jaarlijkse controle. Hoezo normaal? Moet ik het maar afwachten? Ik had toch behoefte aan meer duidelijkheid al is het om mij rust te geven. Ik ga er niet zomaar vanuit dat het altijd MS is. Ook gezien MS niet mijn enige uitdaging is. En allebei vraagt een eigen benadering. Ik zit met te veel twijfels. Maar met een gesprek buitenshuis en een wandelingetje was mijn energie op. De volgende dag zou ik het weer oppakken. Het was weer tijd om te rusten.



0 views

Comments


bottom of page