Voor de operatie deed ik al lange tijd niet veel meer. Te weinig energie, pijn en ongemak hield mij veel thuis.
Na het krijgen van de diagnose, ben ik me gaan voorbereiden op de operatie en het moment dat ik zelfstandig weer mijn leven ging oppakken.
In afwachting op een datum voor de operatie ben ik mijn agenda leeg gaan houden. De operatie en goed herstellen ging voor alles.
Misschien had het kunnen wachten, maar in week 3 besloot ik weer zelfstandig mijn leven op te pakken. Misschien te snel gezien de operatie, maar aan de andere kant had ik erg de behoefte aan rust.
De constante aanwezigheid van iemand die ondersteuning biedt is fijn en veilig, maar ik merk ook dat juist de constante aanwezigheid zorgt voor overprikkeling. Al wordt er zo rustig gedaan en wordt er niet te veel van mij verwacht. Ik ben op, of wel overprikkeld en kon wel 3 dagen aan een stuk door slapen.
Toen het zo ver was had ik wel vertrouwen in mijn voorbereiding. De boodschappen waren gedaan, huis is compleet gepoetst, de was is gedaan en opgeruimd, maaltijden bereid en ingevroren, enz. Ook heel belangrijk, het huis zo inrichten dat ik zo min mogelijk hoef te bukken, tillen of verreiken om iets te pakken. Dus de eerste paar dagen hoefde ik niets te doen dan mijzelf verzorgen, eten en opruimen wat ik gebruik heb.
Maar dan zou je zien dat het gevaar in een onverwachte kleine hoek zit:
Ik trek een keukenla open en mist net mijn buik;
Bij het pakken van iets op tafel leun ik met mijn buik tegen de rugleuning van een stoel;
Ik loop het hoekje om en mist met mijn buik net het hoekje van de kast;
Of de vele keren dat je even snel wat van de grond op wil rapen.
Met al mijn voorzichtigheid en voorbereiding waren er toch dingen die zich niet naar mijn behoefte lieten plannen.
Zoals onderhoudswerkzaamheden in mijn woning en een verkoudheid oplopen.
Met het hoesten wat ik al na de operatie deed zat het er wel dik in. Hoesten, niezen en erg benauwd door een verstopte neus.
Het werden weer korte nachten. Na veel woelen en benauwd wezen heb ik van 2 uur tot 6 uur in de ochtend gezeten met een bak dampen de dampo onder mijn kin. De weinige energie dat ik al had ging nou op aan nachten wakker zitten.
Ziek zijn is een ding. Maar na een operatie is het erg vervelend.
Het blijft spannend om te voelen dat er een nies of een hoest aankomt. Wetende wat voor pijn het gaat geven verstijfde mijn lijf als automatisme om de pijn op te vangen.
Het was pas toen ik een nies niet kon onderdrukken, dat ik tot mijn verbazing merkte dat de scherpe en brandende pijn dat ik onderhand verwachte door het litteken dat onder spanning kwam te staan, uitbleef. Ja, er was ongemak maar niet op de manier waar mijn lichaam zich op aan het voorbereiden was. De spasmen en lichte krampen dat ik nog af en toe in mijn darmen voelde deden meer pijn dan niezen of hoesten. En zelfs die spasmen en krampen werden lichter.
Wonderbaarlijk hoe het lijf zich heelt.
De zwelling van mijn buik neemt af waardoor het resultaat ook steeds beter te zien is.
Het was nou mijn brein die het vertrouwen terug moest krijgen in mijn lijf. Er is geen reden om te verstijven. Ik mag durven te ontspannen.
Misschien had mijn brein het nodig om bij het ziek zijn te ervaren dat mijn lijf verder was met genezen dan ik verwacht had. Anders was ik misschien langer blijven hangen in het denken dat mijn lijf veel pijn zou hebben.
Na een paardagen was ik meer ontspannen, was de verkoudheid over en ging ik de resultaten van de operatie ook voelen.
Ik beweeg me vrijer en minder als een zwangere vrouw. Zo ging het opstaan als vanzelfsprekend. Niet meer mijzelf overeind duwen met de ene hand en met de andere hand mijn buik vasthouden.
De algemeen constant zeurende pijn werd minder waardoor ik mijn kleine darmactiviteiten en het trekken van de weefsel beter ging voelen. Af en toe maar steeds minder frequent voelde ik de felle pijnen.
Interessant is om te merken welke pijnen/ongemakken minder of misschien helemaal weg zijn na de operatie.
Waar ik verlichting ervaar bij de knellende pijn in mijn rechterbeen, voel ik de pijn in mijn heup nog wel. Mijn onder rug voelde een stuk vrijer en mijn energie is wat meer geworden.
Al bij al ervaar ik steeds meer fijne dagen waar ik me steeds meer voel als de 'ik' van lang geleden. Ik kan niet helpen denken dat het ook te maken heeft met de rust dat mijn lichaam nu ervaart. Slapen gaat sinds tijden beter en mijn lijf is verlos van de ballast en pijn dat de vleesbomen mij gaf.
Met stapjes doe en durf ik meer.
Zo ontving ik bezoek aan huis en ging weer naar buiten. Want tot dan toe ben ik amper uit huis geweest. Ik wilde mijn buik beschermen en situaties buitenshuis voorkomen waar ik verrast zou worden door pijnen die ik uit moest schreeuwen.
In week 4 ging ik ook weer met een doel naar buiten. Het was tijd om boodschappen te doen. Gelukkig was ik niet alleen gegaan, want het viel tegen. De drukte, hoeveelheid tillen, bukken en reiken. Ongelofelijk hoe snel een tas al te zwaar was om te dragen.
Ook merk ik dat ik graag in mijn oude snelle tempo wil lopen. Maar dat zorgde al snel voor felle pijnen in mijn onderbuik.
Om mijn zelf niet te overvragen had ik gekozen om mij te houden tot wandelingen door de wijk. Waarbij steeds langer op een laag tempo lopen het doel was.
Met als fijne bijkomstigheid dat ik die dagen mijn eerste fatsoenlijke ontlasting zonder te veel moeite of stoelgang opwekkers heb gehad.
En toen de datum van de eerste al langgeleden geplande festivals kwam, durfde ik een ervan zittend in een rolstoel aan. De resterende festivals had ik aan mij voorbij laten gaan.
Helaas sloeg het weer om en werd het kouder. Zo begon mijn lijf weer meer MS-ongemak te ervaren. De pijn in mijn onderrug nam toe. Het is allemaal wel wat minder, maar het is nog steeds ongemak.
Met de winter opkomst is het wachten op volgend jaar lente en zomer om te ervaren hoe mijn lijf zich dan voelt.
Comentários