Doordat er geen MRI scan meer gemaakt zijn van mijn wervelkolom, waaren dat de enige beelden van de massa in mijn buik. Met de eerdere gestelde diagnose MS en de MRI dat niet nader bekeken is geworden, bleef het stellen van de 2de diagnose uit. En in de tussentijd werden de klachten belemmerend.
Klachten zoals moeite met naar het toiletgaan en pijn in de onderrug zijn klachten dat bij MS kan horen. Maar het sluit andere ziektebeelden niet uit.
Wat eerst ontlasting zou zijn, is in de tussentijd een ook van de buitenkant duidelijk zichtbare en voelbare massa geworden.
Het was toen ik voor een ander reden bij de huisarts was en vroeg om nogmaals naar mijn buik te kijken, dat ik de schrik in haar gezicht zag. Ook voor haar was het geen ontlasting meer. "Ik ben niet zwanger. ...ik ben echt niet zwanger... ik weet dat ik niet zwanger ben." Bleef ik herhalen. Tussen de regels door en in de stiltes dat ik mijzelf gunde, spookte al de andere mogelijke diagnoses door mijn hoofd. Al die anderen waar ik tot voorkort niet klaar voor was, waardoor ik voor de ontkenning heb gekozen.
Hoe graag ik had gehoopt dat de huisarts zou zeggen dat de pijnen MS was, het aankomen van het passievere leven dat ik ben gaan lijden door mijn MS en de verhardingen ontlasting. In mijn zoektocht en leren kennen van mijn MS, heb ik in de jaren al zoveel specialisten gezien en gesproken. Ik besprak dan mijn bevindingen en nam mijn buik daar dan ook in mee. Maar ook zij tasten opgegeven moment in het donker.
Omdat mijn geval op een belangrijke punt afwijkt van de standaard uiting van de aandoening, heeft niemand het door gehad. En ik had het zelf ook niet als zodanig herkend.
Nu alweer 5 jaar geleden stond ik bij de bushalte bij mijn werk. Een collega zag mij staan en riep van verte: "wat leuk!! Eindelijk!! Hoelang ben je al zwanger?"
Dat was niet de laatse keer dat men dacht dat ik zwanger was.
Misschien is het omdat de genen die je niet vaak zien of/en de andere al vastgestelde diagnoses hun visie niet belemmeren, dat bij hen de veranderingen wel opvallen. Want hoewel ik de veranderingen wel voelde, was ik nog niet klaar voor weer een diagnose en parkeerde het in de hoop dat een arts of specialist het ook zou op merken.
Misschien is het omdat dit de derde ingrijpende diagnose voor mij is, dat ik deze zolang heb onderdrukt. Want weten deed ik allang, maar aanvaaren had meer tijd nodig.
Na onderzoeken is er bij mij 3 vleesbomen ontdekt.
Met de omvang dat mijn buik nu heeft, 5 jaar na de eerste opmerking over een zwangerschap, zou ik zelf ook denken dat ik zwanger ben.
Comentários