Bijna een half jaar terug heeft de MRI mij weer eens geconfronteerd met de geniepig karakter van MS.
Ergens is er iets mis gegaan en ik had het niet door. Is dat erg? Had ik het wel door gehad, was dat omdat de beperking mijn functioneren zou hebben beperkt. Maar nu het niet zo was doet het mij twijfelen aan de goede momenten. Want, zou het dan toch…
Het was waarschijnlijk weer een van die 'ach, dat heeft iedereen wel eens' klachten. Maar het heeft wel een blijvende litteken achter gelaten.
- Op mijn zenuwstelsel in de vorm van een wit, bijna lichtgevende stip op de MRI-scan.
- Op mijn zelfbeleving in vragen als: is wat ik nou voel/ervaar meer dat tijdelijke ongemak?
- Op mijn omgeving die iedere keer weer schrikken bij het idee dat er steeds weer kans is op slecht nieuws.
Ik zelf heb het na bijna een half jaar los moeten laten. Ik heb geen tijd en kracht om meer van te maken dat wat het was: een ongemak waar ik de grootse ongemak van bespaard ben gebleven.
...en wat ik nu wil is succes factoren blijven creëren om door te kunnen gaan met genieten zonder beperkingen.
Dat is mijn antwoord.
Σχόλια